1. Βαθιά πολιτικοποιημένος από μικρός, ζυμώθηκα στον Πειραϊκό χώρο με θέσεις γύρω από την ανάγκη κατανόησης εκ μέρους της κεντρικής πολιτικής σκηνής των λαϊκών αλλά και τοπικών αναγκών.
Η αποβιομηχανοποίηση του μεγάλου λιμανιού, η απώλεια επενδύσεων (άρα και θέσεων εργασίας), η περιβαλλοντική επιβάρυνση, η μετατόπιση του ναυτιλιακού κέντρου από τον Πειραιά προς άλλα προάστια, η ανάγκη για καλύτερη ποιότητα ζωής και η διατήρηση της περιφέρειας μας στο επίκεντρο, καθορίζουν την πολιτική μου προσέγγιση.
Πάγια θέση μου είναι πως ο Πειραιάς οφείλει να τεθεί στο κέντρο κι όχι στο περιθώριο της αναπτυξιακής εθνικής προσπάθειας. Με έργα κι όχι με λόγια.
Ο Πειραιοκεντρικός μου προσανατολισμός όμως δεν με εμποδίζει να ταυτίσω την πόλη – περιφέρεια με την ευρωπαϊκή προοπτική της χώρας. Ένας ισχυρός κι εκσυχρονισμένος Πειραιάς προϋποθέτει
μια πορεία του λιμανιού και της χώρας εντός του ευρωπαϊκού κόσμου. Όχι εκτός Ευρωζώνης όπως οι δυνάμεις του εγχώριου λαϊκισμού επιδίωξαν το διάστημα 2015-2019.
Η ΝΔ ως μεγάλη λαϊκή παράταξη αποτελεί την πυξίδα και τον τρόπο επίτευξης αυτής της προοπτικής.
2. Βασικός κορμός ενδιαφέροντός μου δημοσιογραφικά και πολιτικά είναι η οικονομία, η ανάπτυξη, η υγιής επιχειρηματικότητα, η ναυτιλία και ο τουρισμός, η ανάγκη παρουσίασης μιας ολιστικής πρότασης για την υπογεννητικότητα, η αντιμετώπιση του φαινομένου της αστυφιλίας και της Ελλάδας που συγκεντρώνεται πληθυσμιακά σε μιάμιση πόλη (Αθήνα – Θεσσαλονίκη).
Παράλληλα πιστεύω πως η χώρα μας οφείλει να απόκτηση ΔΥΝΑΜΗ ενόψει μιας σειράς εθνικών προκλήσεων. ΔΥΝΑΜΗ διπλωματική αλλά και στρατιωτική. ΔΥΝΑΜΗ ισχυρών δυτικών συμμαχιών. ΔΥΝΑΜΗ Ευρωατλαντική αλλά και περιφερειακή με χώρες όπως το Ισραήλ, η Αίγυπτος, οι δυτικόστροφες αραβικές χώρες.
Η Ελλάδα επίσης οφείλει να επικοινωνεί με τα Βαλκάνια με ρόλο πρωταγωνιστή και σε αυτή την προσπάθεια ο Πειραιάς έχει κρίσιμο ρόλο ως πρώτο λιμάνι.
Δεν είναι δυνατό ο ελληνισμός σε λιγότερο από 100 χρόνια να έχει απωλέσει τον κοσμοπολίτικο χαρακτήρα του. Να θρηνούμε εθνικές απώλειες όπως η Μικρά Ασία κι ο εκεί ελληνισμός, η Αλεξάνδρεια και ο ελληνισμός του Καΐρου, η απώλεια των ομογενών στα Βαλκάνια ή τη βόρεια Ήπειρο αλλά και των Ρωμιών της Πόλης ή των αδελφών Κύπριων στο βόρειο κομμάτι του νησιού.
